Eit ganske utvetydig teikn på at tida for fugleforing er komen, er at kjøtmeisene stiller seg på rekkje på utsida av vindauget og bankar på ruta med små, svarte nebb. Kven kan vel seie nei til ei slik bøn? I alle fall ikkje eg, for det er få ting som er so triveleg som synet av mjuke dunkroppar og lyden av durrande fuglevengjer langs huset.
For ordens skuld: biletet i dette innlegget er nokre år gamalt, men får gjere nytten som illustrasjonsfoto fram til datamaskina er meir samarbeidsvilleg.
Eg hadde store ambisjonar om å snikre saman ein liten haustteguide ut frå teutvalet i skåpet mitt, men so var det brått berre to veker att av hausten. So då får det heller bli som ein liten haustterapport i staden! Her er tre tear som har vore ekstra velsmakande no i denne vakre årstida:
«Whisky Tea» frå Whittard of Chelsea. Svart te med røsslyng og whiskeyaroma. Denne teen duftar fyldig og jordaktig malt, og er gjer seg godt i selskap med ei velskriven bok og mjuk varme frå ein ifyrt vedomn. Smaken er ikkje like framtredande som lukta, men er likevel ein mørk – utan å vere særleg bitter.
«Chai vanilje» frå Solberg & Hansen. Svart te med pepar, kardemomme, nellik, ingefær og vaniljearoma. Dette er ein lun og fyldig te som er som skapt for klåre, kalde dagar (kanskje med nysnø i fjella eller i eit tynt lag på tunet?). Nelliken kan gje assosiasjonar til juletidene som ligg der framme og ventar på ein, men den mjuke og meir sesongnøytrale kardemommen hindrar teen i å bli for julete. Vanilje, som etter mitt syn fort kan bli litt kraftig som einaste smakstilsetjing i te, spelar i denne blandinga ei mindre framtredende rolle som kler den riktig so godt.
«Darjeeling» frå Helios*. Svart te dyrka ved foten av Himalayafjella. Etter mine smakslaukar har denne teen ein noko pikant smak som på den eine sida verkar oppkvikkande med eit hint av noko skarpt og røykt, samtidig som den har ein rund og veldig behageleg, underliggjande smak. Høver fint åleine på melankolske haustkveldar i einsemd, eller som ein kontrast til søt bakst i triveleg selskap.
*So langt er Helios sin darjeeling-te ein av dei beste eg har smakt, skjønt eg er uviss på kor vidt dei framleis har denne i sortimentet sitt. Men om du finn ein annan leverandør som har darjeeling, so er denne tetypen generelt verkeleg verdt å prøve ut!
Anten snøen dalar ned utfor glaset eller om novembermørkret lukkar huset inne, er det å finne fram ei vakker biletbok ein fin måte å gjere dagen eller kvelden endå litt trivelegare på. Ei bok eg nyleg fann tak i og som eg gjerne vil anbefale til ei slik biletbokstund, er Swan: The Life and Dance of Anna Pavlova av Laurel Snyder (forfattar) og Julie Morstad (illustratør).
Med effektfulle og vakre oppslag og minimalt med tekst (som heldigvis blir utdjupa bakerst i boka), formidlar Snyder og Morstad livet til ballerinaen Anna Pavlova på ein behageleg og stemningsfull måte. Og sjølv om min ballettperiode i barndomen var veldig kortvarig samanlikna med t.d. steinalderperioden, so tok eg meg sjølv i å drøyme meg tilbake til den tida då tyllskjørt måtte vere det desidert finaste plagget ein kunne ha, den tida då armane rett som det var fór opp og ut i lufta i keitete forsøk på å vere ein grasiøs dansar.
Lat oss no berre nyte nokre utdrag frå boka:
God biletbokstund (anten det er i einsemd eller i selskap med små og/eller store)!
Ein kan gå dei vande stiane og late augo sveipe over dei kjende utsiktene, og brått ser ein noko ein aldri har sett før. Ei haukugle, til dømes.
For ordens skuld: Det å personleg observere ein art for fyrste gong er jo utruleg kjekt i seg sjølv, men endå kjekkare vert det når fugleboka meddeler at akkurat denne ugla (Surnia ulula) er sjeldan på Vestlandet.
Under stovegolvet er der eit tomrom. Eit ganske stort tomrom. Eit tomrom som rommar ein draum om å nok ein gong fyllast av reidskapar og material i ulike tilverkingsstadium, om å lukte av nypussa trevirke og om å late lyden av hammar og sag og ein snikkarsong sleppe gjennom sprekkar og opne dører – inn i heimen og ut i verda. Det er farfar sin verkstad som drøymer om å vekkjast til liv med ny puls og pust. Og det fyrste andedraget er no teke, i form av nytt, trekvitt tak som held på plass kjærkomen isolasjon og fangar det bleike novemberlyset.
Birkelandshuset 