På mine rundturar rundt i hagen i sommar, openberra det seg fleire små overraskingar under lauv og mellom grasstrå. Her er nokre av dei:
Grønspetta er eit relativt vanleg syn i skogen i heimdalen min, og eg blir alltid glad når eg høyrer lydane frå den. Av ein eller annan grunn har eg aldri tenkt tanken på at det kunne vere mogleg å sjå fleire fuglar i same familie her. Ein kraftig smell i vindaugsglaset hjå opphavet endra på det.
Då eg gjekk ut for å sjekke korleis det gjekk med den stakkars ulykkesfuglen som hadde krasja, fann eg ein krabat eg aldri hadde sett før. Han var rimeleg nok særs fortumla etter kollisjonen, men såg ut til å ha kome frå det utan synlege skader. Då det var konstatert, tok vi oss tida til å studere og fotografere han litt, slik at det skulle bli lettare å identifisere han ved hjelp av fuglebøkene. Og etter fem minutt tok han til vengjene og fauk til eit av tuntrea.
Etter å ha rådført seg med fuglehandboka, vart det klart at eg hadde hatt nærkontakt med ein kvitryggspett. Og no trur eg den er blitt ein av mine favorittfuglar.
Her i området er det ikkje mange lopper å finne til vanleg, men då er det jo ekstra kjekt med den årvisse loppemarknaden på Sandanedagane som var no i helga. Dette året kom eg på marknaden med ei veldig lita handleliste, og gjekk der i frå med ein god del fleire ting enn eg hadde tenkt. Akkurat som det pleier! Likevel vart den totale summen lågare enn om eg skulle kjøpt det eg var ute etter i ein butikk. Tenk det!
Det fyrste og einaste punktet på lista mi var «bomullsstoff». I løpet av det siste året, har eg nemleg hatt litt meir fokus på lappeteknikk som hobby, og eg har funne ut at det er ekstra kjekt å sy dersom ein brukar gamle stoff. Einslege gardinkapper og umake bordbrikker og serviettar, til dømes, kan soleis få eit nytt liv.
På borda med tekstillopper, fann eg òg denne duken med tre sjarmerande damer, og eg kunne ikkje late dei vere att. Enn so lenge er planen å finne ei råme til dei, slik at motivet verkeleg får kome til sin rett.
Sjølv om det minkar uhyggjeleg raskt på den ledige bokhylleplassen i huset, laut eg ein snartur innom bokteltet. Der var eg heldig og fann ei utgåve av ei barnebok eg har ynskt å ha i hylla heilt sidan eg vart klar over at nokon hadde skrive den.
Borda med keramikk, porselen og glas gjekk eg i grunn raskt forbi, men desse to gjenstandane klarte å fange merksemda mi sjølv om eg eigentleg hadde festa blikket veldig målretta mot det som låg bakom. Frå eg gjekk inn på loppemarknaden til eg hadde kjøpt Mummi-fatet, gjekk det i underkant av eit halvt minutt. Fatet med lomen fann eg ein halv meter frå utgangen.
Her er nokre bilete frå ein fjelltur tidlegare denne månaden. Det er både rart og fint å tenkje på at mange av dei lauva vi passerte i løpet av turen truleg er i ferd med å få på seg haustdrakta.
Det er kanskje ikkje so rart at ein i eit romrikt hus frå fyrste halvdel av førre hundreår finn mange ting ein aldri visste om at var der. Å leite gjennom skåp og skuffer er verkeleg som å vere på skattejakt, og nyleg rydda vi ut mesteparten frå det mest rotete rommet i kjellaren. Heilt inst i ei krå og under eit dugeleg lag støv, fann vi desse tomflaskene som stilt vitna om ei tidlegare tid.
Då far min var liten, hadde farmor og farfar gjestgiveri for turistar som fiska laks. Eg har fått fortalt om korleis danskane som kom hadde med seg både mat og drikkevarer, og at det gjekk riktig so lystig føre seg om kveldane når karane var komne inn att etter ei meir eller mindre vellukka fiskeøkt. Etter alt å døme er det på den måten whiskey- og likørflaska fann vegen ned i kjellaren min.
Når ein høyrer folk fortelje frå tida før ein var fødd, er det ikkje alltid like lett å danne seg eit skikkeleg, indre bilete av korleis det var. Ein anar berre små glimt av stemninga, hendingane og tablåa som blir skildra. Men når ein får konkrete gjenstandar å setje inn i biletet, blir det med ein gong meir detaljert. Neste gong far min mimrar attende til livlege sommarkveldar på bislaget eller i bestestova, kjem eg kanskje til å sjå føre meg ei hand som held kring Aalborg-flaska eller eit glas Old Brandy.
Årets nyaste tilskot til Birkelandshagen er ei buskrose ved namn Rhapsody in Blue. Både eg og resten av familien var spente på kor blå den blåaste rosa eigentleg kom til å vere. Svaret fekk vi i midten av juli. Fyrst kom knoppane, som var djupt vinrosa, og etter kvart som rosa falda seg ut, fekk den ein kraftigare lillafarge. Ikkje akkurat blå, men veldig vakker! Dessutan var kronblada pryda med kvite band på innsida, og den mørkelilla fargen falma til ein bleik sølvfiolett etter å ha stått nokre dagar.
