I hagen står det eit gamalt, grått og kvistflokete kirsebærtre. Det har alltid bore mykje frukt som glimer raudt og freistande, men når ein smakar på dei har dei vist seg å vere sure og lite vits i å ete. Dei treng mykje lenger tid enn morellane på å få sødme i seg, og innan dei er gode er sommaren over og vi har gløymt heile treet.
Men i år, med sol som har godgjort kirsebæra i vekesvis, vart dei mørke og saftige og søte – perfekte til å lage sylte av! So treet lyt nok få stå nokre år til.
Det gjeld å ha auga med seg når ein ferdast ute, for brått openberrar noko seg. Det kan vere skalet etter ei strandkrabbe som har forlate eksoskjelettet som har blitt for trongt, eller det kan vere beingrinda til ein stor kronhjort som måtte gje tapt i løpet av den strenge vinteren.
Prestegardsrosene kom uvanleg tidleg denne sommaren, og aldri har dei vore so frodige. Dette laut ein vel kunne nytte på nokon måte? Etter litt leiting i bokhyller fann ein boka Ut på bærtur, og der fanst det ei oppskrift på rosegelé!
For ordens skuld, so er biletet under frå i fjor sommar og illustrerer korleis dei kvite rosene vanlegvis ser ut – i år var eg so oppteken med å nyte synet av dei med det blotte auget at eg heilt gløymde å forevige synet av dei.
Og denne tjukke sommarfugllarven fekk sjølvsagt vere att på busken.
I eit forsøk på å få litt farge i miksen (oppskrifta sa eigentleg at det skulle vere raude roseblad), tok eg med kronblada frå den siste halvfalma blomen på «Sophia Rennaissance»-busken. (Men for å få noko særleg farge laut eg til slutt ty til nokre dropar konditorfarge).
Alle syltetøysglasa var fulle av rabarbra- og jordbærsylte, men etter ei lita jakt etter høvelege kuks, fann eg farmor sine gamle mokkakoppar.
Eg visste ikkje kor mykje gelé det kom til å bli, men av og til har ein flaks. Det vart akkurat nok til å fylle kvar av dei seks mokkakoppane!
Eg hadde håpa på at geléen skulle kunne maulast som dessert, men smaken var litt for kraftig til det. Men den smakte ypparleg saman med salte kjeks og Port Salut-ost.
I ei lita bygd er det ikkje alltid ein har jamaldringar i grenda, og endå sjeldnare er det at der er fødde tre menneske det same året. Men for 25 år sidan kom det tre hopsarar til verda. Det brukte vi som påskot til å lage til 75-års-kalas på støylen.
Dekoren var ei blanding av tropisk festival, barnegebursdag og støylspynt. Sjeldan har Hopssøylen vore so fargerik! Og det er ei stund sidan sist der var so mykje mat og kaker og snop.
Vi kunne ikkje vore heldigare med dagen og vêret, og det er so fint når ein får full utteljing på all planleggjing og tilretteleggjing!
God søg gjorde aktivisering unødvendig, men dei fleste vart med då vi likevel sette i gong med setje-hale-på-grisen. Ingen traff, men alle lo. Og som seg hør og bør, vart det premie (i form av ein sjokolade) til dei tre som var nærmast.
Sidan festen vart halden på støylen, var det sjølvsagt ikkje aktuelt å forlate åstaden utan å skrive seg i støylsbøkene som var lagde fram. Det blir moro å sjå attende på gjestelista når vi fyller 50!
Frå heimdalen min kan ein sjå ein liten støyl høgt oppe i på eit bratt fjell, og i helga som var fekk eg endeleg teke turen opp dit og sett nærmare på dei og landskapet som ligg skjult innover den vesle fjellheimen.
Og eg fekk dessutan sett heimdalen frå ein ny vinkel!
Når ein berre var komne opp i høgda (600 meter over havet og vel so det), flata landskapet ut og vart riktig so innbydande. Trass i steikande sol og lite skugge, var det lettleg å gå i den tørre lyngen og på grå steinar.
Og brått var vi (guiden min og eg) ikkje dei einaste som rørde på seg i landskapet: ei fjellrype trippa rundt og prøvde å distrahere oss frå dei tre kyllingane hennar som låg og trykte på bakken. Men vi fekk auge på dei og rakk å fotografere ein av dei på nært hald. So let vi dei vere.
Innover fjellet var det haugar og små dalar, og her og der låg det små vatn med bekkar rennande mellom seg. Turens høgdeppunkt var den meandrerande elva nedanfor nokre strie stryk, der det var fullt av runde steinar, toreloar. Vi skulle heldigvis ikkje gå noko særleg mykje høgare, so det gjekk an å ta med seg nokre fine eksemplar i sekken.
Rabarbra, jordbær og grønkål. Fyrstnemnde er kjøpt i butikken (sidan opphavet hadde allereie brukt dei frå eigen hage), dei raude juvelane er kjøpt direkte frå bærbonden og sistnemnde er frå eigen hage. Og alt er ferskt. Og når ein får tak i so flotte råvarer, er det ekstra kjekt å kunne forelde dei på ulike måtar.
Mor mi var ikkje tung å be då eg spurde om ho kunne lære meg å lage sylte (for det har eg faktisk aldri gjort før!), og snart hadde vi fått både rabarbraen og jordbæra på glas. Det høyrer òg til soga at vi to dagar seinare tok turen til Sandane og kjøpte med oss ei heil kasse med bær. No står det til saman nitten glas med jordbærsylte i kjellaren.
Grønkålen vart til paifyll, saman med fetaost, flesk og egg. Og to supertips frå opphavet er å bruke eit par grønkålblad i pølsegrateng og i blomkålsuppe. Det passar veldig godt saman med dei andre smakane.
Birkelandshuset 