Songar i seinsommarmørkret

Blå himmel kan tidvis skimtast mellom regnskydekket, medan skoddestrimlar ligg langs fjellsidene. Skogen er framleis dominert av ein metta grønfarge, men her og ser ser ein spettar av gylne lauvkroner. Mørkret kjem litt tidlegare kvar kveld og gjer det mogleg å sjå ei og anna stjerne når ein rettar blikket mot himmelen før ein legg seg. No er hausten innan rekkevidde. Endeleg.

Om hausten blir ein dregen litt ekstra mot mjuke, melankolske låtar. Her er tre:

«Still My Body Aches» av Thomas Dybdahl

«Står meg av» av Frida Ånnevik

«What He Wrote» av Laura Marling

Blømande loppefunn

Årets loppemarknadfangst på Sandanedagane var noko beskjeden, reint kvantitativt sett. Men det er ikkje meg imot å kome heim att med få ting når ein veldig nøgd med dei få tinga ein finn.

Det fyrste som hamna i handlenettet var ei dessertskål med form som eit iskremkjeks. Den låg i tikronerskassa og blenkte so fint og fekk meg til å innsjå at den passa ypparleg inn i vasesamlinga mi. Eg tok straks til å sjå føre meg ein bukett med blå hortensia og flox. Då eg kom heim, oppdaga eg at der òg var plass til nokre stilkar fagerfredlaus og margerittar. Dessutan fann eg ei solsikke i solsikkebedet som var akkurat passeleg stor til å passe inn saman med dei andre.

Etter å ha starta handelen, gjekk turen vidare til tekstilteltet på marknaden. Der var skapeleg mykje, men få ting som eg kunne sjå meg nytte i. So viste det seg at det inst inne i ein krok stod ei kasse med diverse stoffstykke i bomull. Nokre var laga til som stoffpakkar, og i ein av stoffpakkane låg to blomestoff i herlege fargar. Eit fint tilskot til stofflageret!

No gjeld det å smørje seg med tolmod fram til neste loppemarknad.

#syhelgihyen

Regntunge helger blir langt frå kjedelege når ein har ein tiltaksam granne på hi sida av vegen som inviterer til sosial samankomst i garasjen. Førre helg var Smed-garasjen fyld med trivelege damer, fargerike stoff og symaskindur som ikkje klarte å overdøyve søgen som gjekk rundt langbordet.

I tillegg til å stille med rom og straum, diska grannen opp med lokaloppdretta regnbogeaure og salat, og fleire av syhelgdeltakarane hadde teke med seg noko å smake på. Eit gildt gilde, vart det!

Når ein er i godt lag og kan sy saumar og prate og ete god mat, treng ein eigentleg ikkje noko meir. Men det gjer jo ikkje noko at verten hadde pynta opp bilmekanikargarasjen med lyslekkjer og stoffgirlanderar.

Og til mørkare det vart utanfor, dess lysare vart det inne. Det var nok mange som lurte på kva som gjekk føre seg desse kveldane, og dei skulle berre visst!

Morgonfugl

I går tidleg, då eg var på veg ut døra for å gå på jobb, kom denne unge raudstrupen inn på bislaget. Han såg ikkje ut til heilt å skjøne dette med gjennomsiktige vindauge, so han prøvde utan hell å kome seg ut i eine hjørnet av bislaget. Han verka for å vere av den meir avslappa typen, slik at eg fekk tak i han utan noko form for stressande lyder og rørsler. Heldigvis bar han ikkje preg av verken brot eller hjernerysting, so han fauk lett av garde når han berre vart synt fram til inngangen.

Perfekt augustvêr

Med gode meldingar for måndagen, føreslo grannen at vi skulle ta ein tur for å kike etter fuglar. Det finst jo knapt betre måtar å nytte ein godvêrsdag i august, so etter jobb tok vi turen opp til ei tjørn kor grannen tidlegare på sommaren hadde sett både lom og ender.

Fuglekiking ein jo eintydande med ein del venting, men grannen er rutinert og hadde med seg ein kortstokk.

Etter ein sommar med konstant skogbrannfare, var det befriande å kunne tenne på primusen og koke tevatn på staden. Det gjorde dessutan godt med noko varmt når ein sat i ro og speida utover vassflata og trea rundt.

Etter kvart som kvelden nærma seg, kunne vi høyre kyrabjøller som kom stadig nærare, og til slutt kom dei over bakkekanten og såg noko undrande på oss. Vi hadde visst sete oss midt i råda dei brukte når dei skulle ha seg ein kveldssup med vatn!

So då laut vi vandre nedover att til det større vatnet kor lomen hadde bestemt seg for å halde seg denne dagen.

Sjølv om det ikkje var særleg med fugl ved tjørna (vi såg nokre traster og høyrde ein hakkespett som vi ikkje fekk auge på), kunne ferda til og frå by på fleire artsobservasjonar. I alt såg vi ein smålom og tre ramnar i krangel med ein hauk – og høgdepunktet var ein flott raudrev.

Treskjeringsinspirasjon

Treskjering er ei riktig so spennande handverksform. Enkelt trevirke kan få dei mest intrikate former dersom jarna er gode og treskjeraren maktar å bruke dei. Då eg so smått har teke til å prøve meg på treskjering, er det ekstra interessant å studere. Gamle stavkyrkjer er verkeleg for skattekister å rekne når ein er på leit etter inspirasjon, og i løpet av sommaren fekk eg vitja og samla motiv frå to kyrkjer.

Den fyrste stavkyrkja eg vitja var på Maihaugen på Lillehammer. Grøne menn, på engelsk kalla green men eller woodwose, er desidert mitt favorittmotiv, og på to av søylene mellom kyrkjeskipet og koret var dekorerte med to store andlet omkransa av lauv.

På altertavla var det flust av bordar og kransar og lauv, so ein kunne bli reint svimle av alle dei ulike formene.

Den andre stavkyrkja eg var innom, var den i Vågå. Og der var det verkeleg mykje å rette merksemda mot! Ved inngangspartiet vart ein møtte av desse drakane som snodde seg rundt kvarandre.

Inne i skipet var dei fleste benkane pryda med ein fargesprakande fugl inn mot midtgangen. Ved fyrste augekast var dei alle like, men når ein såg nærare etter, hadde alle sitt særpreg. Rundt dei var det snirklar og band og andre dekorative element som var med på å gjere kvar og ein av dei unike.

I Vågå kyrkje var det òg ulike typar lauv og intrikate mønster som kunne få ein til å måpe litt.

Som ein bonus var fleire av gravstøttene på gravplassen hogne til med vakre akantus-blad, som sikkert hadde gjort seg fint i trevirke òg.