I haust fekk familien seg katt. Sjølv om eg i høgste grad er hundemenneske, so tok det ikkje lang tid før denne kjetta hadde sjarmert meg storleg. Det gjorde ho eigentleg allereie då eg fekk ho i armane for fyrste gong, og ho berre let seg halde utan å vere verken redd eller stressa. Til dagen bur ho heime på garden, men for litt sidan tok ho turen nedom i Birkelandshuset for å bli passa medan opphavet var på langtur.
Vindaugskarmen vart raskt ein favorittplass å leggje seg. Men karmen var ikkje brei nok for både katt og stein, og det var berre so vidt eg fekk redda dei elveslipte steinane frå å dette i golvet.
Altanen var heller ikkje so verst, og i ein aldri so liten augneblink var den engelske klassikaren The Trumpet Major av ei viss interesse.
Men det aller beste var å liggje i ein krok og glippe med auga medan solstripene varma pelsen.
Birkelandshuset 