Julaftan 2019

Julaftan, ein gong mellom, Tre nøtter til Askepott og kveikjing av lys på gravene, var det høve til å gå ut og sjå korleis det stod til med verda utanfor. Som i dei fleste hus, var det julestemning å finne òg ute i naturen.

På eit naust var der til dømes ein kledeleg krans som pynta opp ein elles bleik vegg…

Bøane var dekte av frostglitter…

På klungeren var det fleire julekuler i den høvelegaste fargen…

I elva var der modernistiske isskulpturar…

Snøen gjode sitt for å gjere sentrum i bygda om til ein julelandsby av den typen du finn som miniatyr i butikkane…

Og fjorden var liksom av djupt grønt glas.

Rosegelé

Prestegardsrosene kom uvanleg tidleg denne sommaren, og aldri har dei vore so frodige. Dette laut ein vel kunne nytte på nokon måte? Etter litt leiting i bokhyller fann ein boka Ut på bærtur, og der fanst det ei oppskrift på rosegelé!

For ordens skuld, so er biletet under frå i fjor sommar og illustrerer korleis dei kvite rosene vanlegvis ser ut – i år var eg so oppteken med å nyte synet av dei med det blotte auget at eg heilt gløymde å forevige synet av dei.

Og denne tjukke sommarfugllarven fekk sjølvsagt vere att på busken.

I eit forsøk på å få litt farge i miksen (oppskrifta sa eigentleg at det skulle vere raude roseblad), tok eg med kronblada frå den siste halvfalma blomen på «Sophia Rennaissance»-busken. (Men for å få noko særleg farge laut eg til slutt ty til nokre dropar konditorfarge).

Alle syltetøysglasa var fulle av rabarbra- og jordbærsylte, men etter ei lita jakt etter høvelege kuks, fann eg farmor sine gamle mokkakoppar.

Eg visste ikkje kor mykje gelé det kom til å bli, men av og til har ein flaks. Det vart akkurat nok til å fylle kvar av dei seks mokkakoppane!

Eg hadde håpa på at geléen skulle kunne maulast som dessert, men smaken var litt for kraftig til det. Men den smakte ypparleg saman med salte kjeks og Port Salut-ost.

Fiskekikking

Vatnet har vakna til liv etter ein uvanleg lang vinterdvale. Stokkender, silender og fiskemåsar er i ferd med å finne reirstader langs land, og ringane etter det fyrste fiskevaket er observert. I dag tidleg sende ein dykkande oter opp bobler som dansa i overflata. Det siste som manglar før sommaren er komen, er at småfiskane vi lokalt kallar pinnjesylar viser seg på grunna.

Årets sparketur

At isen legg seg på Skilbreivatnet og blir sterk nok til å gå på, skjer so godt som kvart år. Likevel er det ikkje alltid ein får høve til å bruke spark og skeiser. Denne vinteren har det vore skiftande temperatur og ein del nedbør av ulikt slag, noko som har gjort til at isen ikkje har vore særleg eigna til lange utflukter. Men før det ustadige vêret sette inn for nokre veker sidan, vart det ein skikkeleg sparketur på glatt føre.

Innimellom skybankane var himmelen klår og vinterblå, og rundt vatnet kom konturane av tre og hamrar ekstra tydeleg fram.

Hadde vi hatt lastebil, kunne vi fint ha brukt den til å kome oss innove vatnet – men då hadde ikkje opplevinga vore like flott.

Vi var langt frå dei einaste som nyttegjorde oss av isen. Både reven og oteren hadde våga seg utpå.

Isen gjev ei ekstra kjensle av fridom, ettersom ein kan rusle stader kor ein om sommaren ikkje kjem til med mindre ein har båt. Som innunder dette berget, til dømes.

Isen var ikkje berre under føtene våre. Langs land kunne ein fleire stader sjå store og små istappar og juklar som velta from over bergkantar og steinar.

Og sparkane tok seg veldig godt ut under ein av desse iskledde småhamrane.

Fugleselskap

Eit ganske utvetydig teikn på at tida for fugleforing er komen, er at kjøtmeisene stiller seg på rekkje på utsida av vindauget og bankar på ruta med små, svarte nebb. Kven kan vel seie nei til ei slik bøn? I alle fall ikkje eg, for det er få ting som er so triveleg som synet av mjuke dunkroppar og lyden av durrande fuglevengjer langs huset.

For ordens skuld: biletet i dette innlegget er nokre år gamalt, men får gjere nytten som illustrasjonsfoto fram til datamaskina er meir samarbeidsvilleg.

Velkomen til Birkelandshuset!

Midt i ei vakker vestlandsbygd ligg der eit hus som har stått tomt alt for lenge. Som dei fleste hus med ein viss alder har det gjeve husrom til mange menneske oppigjennom, både fastbuande og forbifarande, som kvar på sin måte har vore med på å gje byggverket historie og sjel. Spor av levd liv finst mellom veggane, i fotoalbum, på nedslitte bordplater, mellom samanklistra kokebokark og i fortal frå folk som har vore innom.

Etter fleire år i dvale skal huset, som på folkemunne blir kalla Birkelandshuset, vekkjast til liv. No er det min tur til å setje mitt preg på huset som i tur og orden og om ein annan har vore barndomsheim, gjesteheim, besteforeldrehus og feriestad. Med lys i vindauga og surr av kvardag, håpar eg å forme og vidareføre den lune atmosfæren eg sjølv hugsar og ynskjer å ha rundt meg.

Velkomen inn!

Innhald i emning

Sida er for tida under planleggjing, men om ein drøy månads tid vil her truleg vere fleire ord å lese.